دلیل سلام کردن به اهل بیت(علیهم‌السلام) چیست؟ یکی از آداب مجلس علم این است که معلم به متعلّمان و مخاطبان درود و سلام بفرستد. خدای سبحان در سوره مبارکه انعام این ادب را به ما آموخت: (وَ اِذا جاءک الّذین یُؤمنون بایاتنا فقُلْ سلام علیکم)[2]؛ یعنی وقتی مؤمنان برای فراگیری علوم الهی نزد تو آمدند، بگو: «سلام علیکم». مخاطبان مجلس رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، دو گروه بودند: متوسطان سلام را از پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و برخی نیز سلام را از خدا دریافت میکردند. البته سلام خدا همان اعطای سلامتی است؛ یعنی خدا به صورت لفظی به کسی سلام نمیکند. مهمترین سلامتی نیز سلامتی دل است. اگر دلی از یاد غیر خدا خالی بود، سالم است. وقتی ظرف دل سالم بود، جا برای مظروف وجود دارد و علوم و معارف الهی در آن جای میگیرد، بنابراین خدای سبحان نخست به انسان ظرف، سپس ظرفیت و در نهایت مظروف عطا میکند. از طرف دیگر، سلامت دل در شکستن آن است، پس اگر انسان با توجه دلشکسته شد یا مطلبی فراگرفت، باید سپاسگزار باشد، چون همه اینها از عطایای الهی است؛ به هر حال، سلامت دل نیمی از راه است، زیرا ظرف سالم، تا زمانی که از مظروف تهی باشد، سودی ندارد. اگر ما در عرض ادب به پیشگاه معصومان(علیهم‌السلام) عرض میکنیم: «السلامُ علیکم و رحمة اللّه وبرکاته» به سلامت قلب و ظرف مربوط است و رحمتی که مسئلت میکنیم، به مظروف نظر دارد؛ یعنی از خدا دو چیز طلب میکنیم: سلامت ظرف دل و داشتن مظروف خوب؛ به عبارتی از خدا میخواهیم که رحمت و برکات خود را بر قلب ما نازل کند و قلب ما را از یاد غیر خود تطهیر نماید.
